Platenlabel
Decca is halverwege de jaren zestig op zoek naar iets nieuws. De
muzikale revolutie heeft, zeker in Londen, de popmuziek volledig in
zijn greep. Drugs, vrijheid, psychedelische muziek, het verleidt
Decca tot het oprichten van het Deram-label. En met dit nieuwe label
– een broedplaats van talent – introduceert Decca tevens voor een
beter stereo-effect een nieuwe wijze van opnemen: Deramic Sound
System. Decca/Deram vraagt daarom, als een showcase voor DSS, een
rhythm & blues-band om Dvoraks 9e Symfonie met een orkest op te
nemen. Die band bestaat uit Ray Thomas (zang, fluit), Mike Pinder
(toetsen, zang), Graeme Edge (drums), John Lodge (bas, zang) en
Justin Hayward (zang, gitaar) en heet The Moody Blues. Die band gaat
met orkest de studio in, maar in plaats van Dvoraks symfonie op te
nemen, nemen The Moody Blues hun eigen composities op, met als
resultaat het orkestrale Days Of Future Passed. De lp is in
1967een flink succes, maar een nog groter – wereldwijd – succes
is de single ‘Nights In White Satin’. Vanzelfsprekend krijgen The
Moody Blues voor hun volgende lp van Decca volledige artistieke
vrijheid. Hoewel de band wil voortborduren op de orkestrale sound,
besluit ze toch om geen gebruik te maken van een orkest. The Moody
Blues willen zelf alle instrumenten bespelen en een orkest laat zich
gemakkelijk vervangen – door een mellotron. Het karakteristieke
geluid van het toetseninstrument met tapelussen is voor altijd
verbonden met het barokke geluid van The Moody Blues. Op In Search
Of The Last Chord zijn The Moody Blues hun eigen symfonie-orkest,
want het vijftal gebruikt maar liefst 33 verschillende instrumenten,
van sitar tot cello, van tablas tot klavecimbel. En hoewel de
tekstbijdragen van Graeme Edge beperkt blijven tot twee op muziek
gezette poems, leveren alle bandleden compositorische
bijdragen. Een sleutelnummer op de plaat, met hippiegoeroe Timothy
Leary als onderwerp, is Ray Thomas’ ‘Legend Of A Mind’. Dit
ligt overigens ingeklemd tussen ‘House Of Four Doors (Part 1)’ en
‘House Of Four Doors (Part 2)’, al even meesterlijke composities
van John Lodge. Zanger Justin Hayward levert de fraaie
melodramatische songs ‘Voices In The Sky’, ‘Visions Of
Paradise’ en ‘The Actor’, en Mike Pinder ‘The Best Ways To
Travel’ John Lodge is bovendien nog eens verantwoordelijk voor het
prachtige ‘Ride My See-Saw’, een top 20-hit in Nederland. The
Moody Blues ondernemen op In Search Of The Last Chord zonder
meer een pretentieuze muzikale zoektocht; In Search Of The Last
Chord is een bombastisch bouwwerk, een barokke kathedraal. En
ondanks dat typeringen als pseudo-prog en quasi-symfo The Moody Blues
altijd zijn blijven aankleven, In Search Of The Last Chord staat
nog altijd fier overeind, inderdaad, als een barokke kathedraal.
